Soms ben ik zo hard op zoek…. wandelend door de kronkelwegen van mijn interne paden. Een woeste tocht, door de koude wervelstormen…….. een brandend verlangen, in een droge woestijn…….Het afbreken van die betonnen muur, een dobberend bootje op de gigantische blauwe zee met een oneindige horizon….
En ik kan het maar niet vinden..
Dan stap ik in de auto en rij, waarheen dat maakt me niet uit, er gaat van alles door me heen…. ik moet zo dit…., en ik wil zo dat…..en niet vergeten dat ik dan dat, en dat, en zus en zo moet doen……. pffffff zo vermoeiend. Appen in de auto…. contact zoekend met… ja goh met wie??
De interne onrust is aan het kolken als lava die op uitbarsting staat van een vulkaan. Is het verdriet, is het boosheid, is het gelukkig zijn……
Ik merk dat het ritje in de auto me nergens brengt en besluit dan toch maar naar huis te gaan….en dan een heeeeeeeeeeel lief berichtje zomaar (thnx Tiwi Sugih) !! Net aslof je dan een onbewuste verbinding hebt met elkaar en dit brengt een glimlach op mijn gezicht…..
En het besef, ja waarom doe IK dit, en wat vind IK belangrijk. Voor wie ben IK zo aan het vluchten….en dan schieten alle belevenissen van het afgelopen weekend door mijn hoofd… De beelden van mijn geliefden en het samen genieten van dit leven in het nu……..woorden schieten te kort en er rolt een traan van vreugde over mijn wang…een warme omhelzing van woorden. Een dikke omarming van mijn geliefden…
Ik mag zijn, wie ik ben….
