Eens in de zoveel tijd maak ik tijd vrij om mijn belevingen in het openbaar te publiceren, geheel vrijblijvend, zonder de zelf opgelegde druk gewoon puur op mijn gevoel. Ik heb wat te delen en dit wil ik dan verwerken.
Starend keek ik naar mijn scherm op de laptop, ja en dan komt mijn volgende blog binnenkort online, er is zoveel gebeurd, waar ga ik het nu weer allemaal over hebben. Aan wie ben ik dit dan verplicht, zijn er überhaupt wel mensen die mijn blog lezen, wie wil ik dan met mijn gedachten allemaal bereiken, en wat ga ik er dan vervolgens mee kunnen doen.
Deze blog ben ik inmiddels alweer 6 weken geleden mee aan de slag geweest in de tussentijd ben ik weer eens op reis geweest, een innerlijke reis wel te verstaan. Ik begon namelijk heel sterk het gevoel te krijgen dat er iets niet klopt, en wat het dan moest zijn daar kon ik nou net mijn vinger niet op leggen best frustrerend zelfs. Er krioelde zelfs een gevoel van eenzaamheid naar boven, waar ik niet heel erg veel mee kon. Zo dapper als ik ben, dacht ik bij mijzelf dan moet ik misschien maar een actieve houding opstellen en dus wat meer proberen in contact te komen met nieuwe mensen die wellicht mijn interesse kunnen oplaaien.
Ik nam de stap in de wereld van het online daten, de wereld van de online datings markt is zeer gevarieerd en soms zelfs zeer komisch. Er komen allerlei verschillende reacties van mensen die interesse tonen en zo proberen om iemand beter te willen leren kennen. En al gauw komt de vraag dan ook, “Waar kom je vandaan?” Voor iedereen een doodnormale vraag, en voor mij had deze een dubbele betekenis, waardoor ik behoorlijk geïrriteerd kon reageren met: Ja als je bedoeld waar ik woon, dan is dat in de omgeving van Rotterdam, en als je mijn afkomst bedoeld. Ik ben hier geboren in Nederland en mijn ouders zijn Chinees.
De irritatie is volledig onterecht, wat maakte het nou dat ik er zo een heftige reactie op voelde als ik die vraag gesteld kreeg. De laatste paar dagen kroop wel steeds het gevoel meer en meer naar boven, waarom ik mijn afkomst zag als een gevoel van schaamte. Een zeer heftige ontdekking die tegelijk ook weer heel veel opheldering gaf. Ik mag trots zijn op wie ik ben, dit kan ik namelijk niet veranderen, mijn afkomst, mijn opvoeding, mijn leven die ik heb geleden in het verleden. Ik zal het voor mijzelf moeten accepteren, ik ben een mens.
Het gevoel dat ik waardig ben, en dat ik, IK mag zijn, mijn unieke identiteit. En als ultieme conclusie het antwoord is altijd JA!
Van hart tot hart een liefdevolle groet,
Yufen