“Een reflectie van wie ik was op dat moment”

Een jaar geleden ben ik gestart met een mini blogje schrijven, heel erg anoniem en niet echt te vinden voor de rest van de wereld. Laat ik het zelfs zelfs zo benoemen, dat ik er zelfs eigenlijk bang voor was. Bang dat ik veroordeeld zou worden op mijn schrijftalenten, bang om mijn hersenspinsels openbaar te plaatsen. Bang om mijzelf kwetsbaar op te stellen.  Het werd me zelfs wel eens verteld; ” Je moet niets vertellen over je zwakke kanten, mensen zijn gemeen, en zullen er misbruik van gaan maken”.  ” je mag nooit iets persoonlijks vertellen, je zal er door gekwetst worden, mensen willen je pijn doen” . En zo werd ik langzaam voor mijn gevoel, afgestompt van mijn eigen ik in de loop der jaren.

Beetje voor beetje raakte ik mezelf nog meer kwijt, en ik sloot me af voor de buitenwereld, ik liet het zelf natuurlijk toe. In mijn jongere jaren, had ik nou niet echt een probleem om een mening uit te spreken. Ik ben enkel gekwetst geweest omdat ik van een ander iets verwachtte, dus ergens is het er in geslopen. En als ik heel eerlijk naar mijn gevoel kijk, weet ik ook waar het vandaan komt. Een soort patroon van herkenning komt voorbij. En wat ben ik dankbaar voor alle mensen die voor mij een hele mooie spiegel zijn of zijn geweest. Een reflectie van wie ik was op dat moment. Mijn idealen, mijn gedachtes van de wereld.

“afgesloten van de buitenwereld…”

Een jaar geleden was ik bezig met hele andere idealen. Ik vond het belangrijk om te weten hoe ik mezelf kon ontwikkelen en groeien als mens, als ziel, ik heb al zeker stappen kunnen maken.

Ik heb nog een kleine week voordat ik in volledige afzondering van de buitenwereld ben, en ga nu nog heel erg hard genieten van de komende week, een intervisie met oud studenten van de cursus, een avondje met meiden bij de opnames van Zo: Rayman, de lessen op de gym tot en met de donderdag, etentje met wat Spider gym leden, laatste dingetjes regelen, afsluiting van de jaarcijfers, etentje met familie vlak voordat ik vertrek, laatste ochtend met de honden wandelen over het strand, een laatste blog bericht in 2013.

Ook dit jaar sluit ik het jaar af met een 10 daagse retraite Vipassana, afgesloten van de buitenwereld, geen kerst, geen oud en nieuw viering, geen (social)media, geen contact met wie dan ook, zelfs niet met de medestudenten die ook in retraite gaan. Ik ga de uitdaging aan om 100 uur te mediteren in 10 dagen tijd. Kom ik nu dan mijn nieuwe idealen tegen, loop ik op het juiste pad, welke stappen kan ik nog allemaal zetten.

En zo terugkijkend op de afgelopen periode waarbij ik in een relatie ben met ME, MYSELF and I, ben ik trots op mezelf en ik hou nu nog meer van mijzelf als ooit te voren. 2013 wat was je een bijzonder mooi jaar, en wat heb ik genoten…..Ik kijk dan ook met heel veel zin naar de toekomst, waar ik onder andere de columniste wordt van PT Update, en de lancering van the 30 day challenge ga doen.

Wat zijn jouw idealen….

Met een inspirerende groet,

Yufen